Perfomatyka: teren, na który wstępujemy, posługując się językiem komponowanego dźwięku, często przesłaniają nam uproszczenia, pozycjonujące przekaz artysty w kontekście pewnej abstrakcyjnej przestrzeni. Zdaje nam się, że wiemy, z jakiego rodzaju utworem obcujemy, ponieważ wiemy, dokąd przyszliśmy. Dlaczego jednak mamy z łatwością łykać to, że dany utwór określany jest jako bardziej muzyczny niż performerski (bądź na odwrót)? Właściwie to czemu nie traktować dyrygenta jako aktora? Wykonawców jako nadawców określonego komunikatu? Koncertu jako performansu, agitacji, potencjalnej rewolucji, lub jeszcze gorzej – nic nieznaczącego wygłupu? Chcemy, by w niniejszym numerze teksty przyjęły jedną z dwóch perspektyw, być może sprzecznych, lecz z pewnością kluczowych, gdy mowa o geście, intencji czy przekazie dzieła. Główny temat numeru przewija się w kilkunastu tekstach, od tłumaczeń solidnych anglosaskich esejów (Nicholas Cook, Stan Godlovitch), przez inspirujące polskie syntezy (Patrycja Terciak, Ewa Kozik, Dariusz Brzostek) i monograficzne ujęcia Antonina Artaud, Roberta Wilsona, Nam June Paika, Georga Nussbaumera i Muslimgauze’a (Michał Fundowicz, Agnieszka Jelewska, Michał Krawczak, Antoni Beksiak, Ibrahim Kader), aż po stanowiska samych twórców w esejach (Francisco López, Wojtek Ziemilski) i wywiadach (Wojciech Bąkowski, Daniel Menche, Dave Phillips i inni noisowcy). Oprócz tego w numerze stałe pozycje: wywiady z młodymi muzykami (Tomasz Krakowiak), manifesty młodych kompozytorów (Mateusz Ryczek) i teksty źródłowe (traktat o czasie Gérarda Griseya). I jedna długa, szczera, intymna rozmowa o Adamie Falkiewiczu z jego ostatnim partnerem Dennisem van der Veurem.